طاهر عزیزی خالخیلی؛ حمید کریمی؛ میثم منتی زاده؛ محمد تقی خورند
مقالات آماده انتشار، پذیرفته شده، انتشار آنلاین از تاریخ 29 اسفند 1402
چکیده
ماهیت فرابخشی حکمرانی آب، ضرورت همکاری و هماهنگی بین کنشگران درگیر در حکمرانی آب را ایجاب مینماید. انسجام شبکه حکمرانی آب مستلزم وجود اعتماد بین این کنشگران برای تقویت ارتباطات و تعاملات فیمابین آنهاست. مطالعه حاضر با هدف تحلیل شبکه حکمرانی آب در استان مازندران از منظر پیوندهای اعتماد و تعامل بین نهادی انجام گردید. ...
بیشتر
ماهیت فرابخشی حکمرانی آب، ضرورت همکاری و هماهنگی بین کنشگران درگیر در حکمرانی آب را ایجاب مینماید. انسجام شبکه حکمرانی آب مستلزم وجود اعتماد بین این کنشگران برای تقویت ارتباطات و تعاملات فیمابین آنهاست. مطالعه حاضر با هدف تحلیل شبکه حکمرانی آب در استان مازندران از منظر پیوندهای اعتماد و تعامل بین نهادی انجام گردید. در این راستا، ابتدا به روش پژوهش آرشیوی، مشاهده مستقیم و مصاحبه غیرساختارمند با کارشناسان و فعالان حوزهی حکمرانی آب استان مازندران، تعداد 21 نهاد و تشکل شناسایی شدند و در مرحلهی بعد، برای تحلیل ساختار الگوی روابط بین این کنشگران نهادی، از رویکرد تحلیل شبکه اجتماعی استفاده شد. نتایج پژوهش نشان داد که اعتماد و تعامل بین نهادی در سطح شبکه حکمرانی آب استان مازندران در حد متوسط می‌باشد و از این رو ارتباطات بین کنشگران این شبکه به راحتی صورت نمی‌گیرد. همچنین نهادهای همچون؛ شرکت سهامی آب منطقه‌ای، سازمان جهاد کشاورزی و استانداری از جایگاه مهمی در سطح شبکه اعتماد و تعامل بین نهادی قرار دارند و نقش واسطه‌ای و میانجی‌گر را بر عهده دارند. برمبنای نتایج این پژوهش، تقویت اعتماد بین کنشگران حکمرانی آب و تعامل هرچه بیشتر آنها در سطوح سیاستگزاری، برنامهریزی، اجرا و نظارت بر پروژه‌های منابع آب، میتواند انسجام شبکه حکمرانی آب استان مازندران را بهبود ببخشد.
رضا سلیمان نژاد؛ امیرحسین علی بیگی؛ لاله صالحی
دوره 1، شماره 1 ، شهریور 1402، ، صفحه 169-193
چکیده
یکی از سیاست‌های توسعه‌ای متناسب با شرایط مناطق روستایی گردشگری پایدار کشاورزی است. اکثر کشورهای جهان نیز این نوع گردشگری را به عنوان راهبردی نوین برای توسعه نواحی روستایی مدنظر قرار داده‌اند، اما پایداری گردشگری کشاورزی در ایران و به‌خصوص استان مازندران قابل‌تردید است. این پژوهش توصیفی- همبستگی با هدف تبیین پایداری گردشگری ...
بیشتر
یکی از سیاست‌های توسعه‌ای متناسب با شرایط مناطق روستایی گردشگری پایدار کشاورزی است. اکثر کشورهای جهان نیز این نوع گردشگری را به عنوان راهبردی نوین برای توسعه نواحی روستایی مدنظر قرار داده‌اند، اما پایداری گردشگری کشاورزی در ایران و به‌خصوص استان مازندران قابل‌تردید است. این پژوهش توصیفی- همبستگی با هدف تبیین پایداری گردشگری کشاورزی در غرب استان مازندران و متغیرهای تأثیرگذار بر آن انجام گرفت. جامعه آماری پژوهش 72 نفر از کشاورزان دارای سایت گردشگری کشاورزی در غرب استان مازندران بودند که به روش خوشه‌ای چندمرحله‌ای انتخاب شدند. ابزار جمع‌آوری داده‌ها پرسشنامه‌ای محقق ساخته بود که بر اساس مبانی نظری و سه مرحله دلفی از طریق مصاحبه با 21 نفر از کارشناسان حوزه گردشگری کشاورزی در سازمان‌های مختلف که به صورت هدفمند انتخاب شدند، 86 شاخص در قالب ابعاد اجتماعی، اقتصادی، فرهنگی و زیست‌محیطی شناسایی گردید. روایی صوری و محتوایی پرسشنامه به تأیید پانل متخصصان رسید و پایایی پرسشنامه از طریق آلفای کرونباخ مورد تأیید قرار گرفت. به‌منظور بررسی میزان پایداری از طبقات پنج‌گانه پرسکات-آلن استفاده شد. نتایج نشان داد که وضعیت گردشگری کشاورزی در غرب مازندران ناپایدار است. این پایداری در ابعاد اجتماعی، فرهنگی و زیست‌محیطی تقریباً ناپایدار و از لحاظ اقتصادی از پایداری متوسط برخوردار می‌باشد. شهرستان تنکابن نسبت به رامسر و چالوس از پایداری بهتری در سه بعد اجتماعی، فرهنگی و زیست‌محیطی برخوردار بود؛ اما این اختلاف بر اساس آزمون تجزیه و تحلیل واریانس یکطرفه معنی‌دار نبود. نتایج تحلیل رگرسیون چندگانه نیز نشان داد که سه متغیر اندازه مزرعه، سابقه فعالیت در زمینه گردشگری کشاورزی و درآمد بیشترین تأثیر را بر دیدگاه کشاورزان در ارتباط با پایداری گردشگری کشاورزی داشته‌اند. لازم است جهت توسعه گردشگری کشاورزی به اصول پایداری و ابعاد مختلف آن توجه شود تا ضمن بهره‌مندی از مزایای آن از آسیب‌ها در راستای توسعه پایدار جلوگیری شود.
